میراث آریا: بعضی از مورخین بنای روستای درسجین را به کیخسروپور سیاوش و داراب کیانی و بعضی به شاپور ذوالاکتاف نسبت می‌دهند، سرزمینی با این قدمت تاریخی می‌تواند تاریخ بسیار مفصلی داشته باشد که پیشینه تاریخی آن به قبل از اسلام برمی‌گردد. روستای درسجین دارای آب و هوای کوهستانی بوده ارتفاع از سطح دریا ۱۶۸۰ است، و دارای آب و هوای سرد و معتدل است. شهر آرام و سرسبز در دامنه کوه ملاداغی و کوه‌هایی که از سمت شمال آن را احاطه کرده است و با دارا بودن شاخص‌های معماری، کوچه‌های باریک و پر پیچ و خم، طبیعت، پوشش و گویش متفاوت مردمان آن و بهره‌مندی از موهبت‌های طبیعی به عنوان یکی از روستاهای دارای بافت با ارزش در کشور معرفی شده است. این روستا با عنوان ابیانه زنجان شناخته می‌شود و به سبب جاذبه‌های طبیعی و تاریخی متعددی که در آن وجود دارد سالانه پذیرای گردشگران زیادی است. ارتفاعات دربند و خلف‌سار به ویژه در فصل بهار از گل‌های زیبای وحشی پوشیده می‌شوند و مناظر سرسبز و دلفریبی پدید می‌آورند. 

با توجه به اینکه منطقه ابهر و نواحی اطراف ابهررود که به زبان محلی ابهرچای نامیده می‌شود، از نخستین زیستگاه‌های انسانی در ایران محسوب می‌شود، روستای هدف گردشگری درسجین نیز از قدمت طولانی برخوردار است. درسجین پر از خانه‌های کاهگلی با ازاره‌های سنگی موجی و پیرنشین‌ها (سکوهایی کنار در ورودی خانه‌ها) و حیاط خانه‌ها پر از درختان بلند است. 

محله‌های روستای درسجین که توسط میدان‌ها از یکدیگر جدا شده‌اند، خانه‌هایی دارد که پنجره‌ی ایوان آن‌ها رو به میدان باز می‌شود. این روستا از بخش‌های مختلفی مانند محله پایین، محله بالا، در قالا (قلعه)، پشت قالا، گول (در زبان محلی به محل جمع شدن آب می‌گویند) و میدان تشکیل شده‌است. 

ویژگی‌های منحصر به فرد روستا

روستای لُرنشین دَرسِجین نشات گرفته از ایل بختیاری شیراز است که تکلم اهالی به زبان لری بختیاری است این روستا ز طایفه‌های مختلفی مانند دودانگه، قدیمی، عزیزخانی، طاهری و رجبی تشکیل شده‌اند.

یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد روستا وجود چشمه، رودخانه و منابع زیر زمینی آب شیرین است که سبب خنک بودن هوای روستا در تابستان می‌شود و پاییز و زمستان سرد و بهار معتدل وضعیت آب و هوایی حاکم در این روستا است. خانه‌های این روستا به صورت کاملا سنتی ساخته شده ان و دارای بالکن‌هایی نرده‌ای هستند که روی نردها، گلدان‌های شمعدانی گذاشته شده است. اهالی این روستا در کنار کشاورزی به دامپروری نیز مشغول هستند. از مهم‌ترین انواع آیین‌ها و رسم‌های رایج روستا می‌توان به چگونگی برگزاری عیدهای ملی و مذهبی و جشن‌های عروسی اشاره کرد. 

پوشش مردم روستا

لباس‌های این مردم کت شلوار، لباس‌های کوتاه و بلند محلی، پیراهن، شلوار سیدها، عَبا و لباس‌های بلند و مخصوص است که در حال حاضر کمتر استفاده می‌شود. در قدیم زنان این روستا روسری‌های محلی بلندی داشتند که مثل چالمه و چارق کردی ازچند متر پارچه رنگی یا سیاه و… استفاده می‌شد و مدل‌هایی هم به آن می‌دادند و بعضی‌ها هم روسری کاموایی پارچه‌ای استفاده می‌کردند. لباس‌های مخملی قرمز، دامن چین دار هزار ترک از دیگر لباس‌های محلی این روستا در گذشته محسوب می‌شد و اغلب زن‌ها چادر به سر می‌کردند.

مردهای این روستا معمولا چند نمونه کلاه از جمله نمدی، نخی، دوردار، شاپوری و نقابداربرای آفتاب و از کفش‌های شب رو لاستیکی و پلاستیکی و چرمی استفاده می‌کنند، چکمه و پوتین نیز در زمستان از اهمیت بالایی برخوردار است. استفاده از مهره‌های درشت و کوچک برای گردن بندهای بلند، گوشواره و دستبند به جای طلا و نقره در میان این مردم رونق داشت و گاها نیز پول‌های سکه‌ای را سوراخ کرده و داخل نخی انداخته و دور گردن می‌انداختند. 

جاذبه‌های گردشگری

اطراف روستا کوه‌های سر به فلک کشیده همراه با دشت‌های سرسبز قرار دارد. وجود جاذبه‌های تاریخی همچون بافت تاریخی، میدانگاه عمومی، آثار باقی مانده از قلعه قدیمی روستا، مسجد قدیمی، برج‌های قدیمی و همچنین آب فراوان و طبیعت روستای درسجین باعث جذب گردشگرانی از سراسر کشور به این منطقه شده است. باغات این روستای گردشگری پر از محصولاتی همچون انگور، بادام، گردو، گندم و جو در این روستا شده است. تره‌های بهاری معطر و خوشمزه نیز یکی از محصولات و سوغاتی‌های این روستا به شمار می‌رود. اگر گردشگران بخواهند در این روستا شب را بمانند می‌توانند در اقامتگاه‌های بومگردی شب خود را بگذرانند. صنایع دستی مردم روستای درسجین، انواع فرش و جاجیم است. دستبندهایی چوبی که با سکه‌ای فلزی تزئین شده‌اند. و زینت گردن و دستان زنان درسجین، هستند، کوچک اما ماندگارند. گردشگران روستا می‌توانند این محصولات را به عنوان سوغاتی، از فروشندگان محلی خریداری کنند. 

گویش و زبان روستای درسجین

زبان مرسوم در این روستا فارسی با گویش بختیاری است که اهالی به آن گویش «دودانگه» می‌گویند و گویشورانش را «دودانگه زبانان» می‌نامند. مردمان پنج روستای بختیاری شهرستان ابهر، از ایل بختیاری هستند و در سده‌های پیشین، پس از غلبه بر قوای امپراتوری عثمانی و در راه بازگشت، وقتی به ابهر می‌رسند، بنا به دلایلی در همانجا ماندگار می‌شوند. یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این روستا گویش و زبان بختیاری مردم است که در نوع خود بی‌نظیر است.

انتهای پیام/